I see
สวัสดีค่ะบล็อกนี้ก็จะเป็นการบ้าน storytelling ชิ้นที่ 2 นะคะ
คราวนี้บองเปลี่ยนการเล่าเรื่องเป็นแบบนี้
ホテルのロビーのソファーに男性がぼんやり座っていた。すると、片手に地図を持って、カメラを首にぶらさげている外国人男性と目が合った。外国人は笑って男性の方へ歩いてきた。どうやら、男性に道を聞くつもりのようだ。男性は外国人と話をしたくないように見える。彼は英語が苦手なのかもしれない。それで、男性の隣に座っていた新聞紙を読んでいるビジネスマンのような男性の新聞の影に隠れた。ビジネスマンと外国人は男性の行動に驚いているようだ。
内省 ：นิสัยการพูดของตนเองกับคนญี่ปุ่นต่างกัน
คือ คนญี่ปุ่นค่อนข้างจะใช้คำที่สั้น
กระชับ และสื่อความง่าย อย่างเช่น 目が合う、行動、近寄るตอนเล่าเรื่องในคาบก่อนๆก็รีบพูดไป
คิดคำไหนออกก็พูดไปเลยโดยไม่ได้ไตร่ตรอง ทำให้ใช้คำที่เคยใช้บ่อยๆเป็นนิสัย
คำพวกนี้ก็อาจจะพอสื่อความได้แต่ไม่ได้กระชับและเข้าใจง่ายเหมือนคำศัพท์ที่คนญี่ปุ่นใช้
ทำให้เรื่องดูยืดยาว ไม่กระชับและผู้ฟังอาจต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจมากกว่าฟังเรื่องที่สั้นกระชับ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น
(
Atom
)
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น